Πρόωρη εξειδίκευση και συνέπειες

Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε που μπήκα στον χώρο της ποδηλασίας, τότε ήμουν 13 ετών και αυτό που θυμάμαι ήταν πως ένιωθα πάρα πολύ μικρός για το άθλημα και σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία σ εμένα και σε όλους τους συνομηλίκους μου. Στις ημέρες μας ένας 13άρης θεωρείται πλέον “φτασμένος” αθλητής και τις περισσότερες φορές αν δεν έχει τουλάχιστον carbon ποδήλατο δεν τον παίρνουν καν στα σοβαρά! Η ραγδαία αύξηση ακαδημιών τα τελευταία χρόνια στον χώρο της ποδηλασίας και ειδικότερα στις κατηγορίες μίνι λογικά θα έπρεπε να μας δίνει ελπίδες πως η ελληνική ποδηλασία στο μέλλον θα φτάσει πολύ ψηλά. Είναι όμως αλήθεια κάτι τέτοιο;

    Κατ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς εννοούμε λέγοντας “ψηλά” και αν όλοι καταλαβαίνουμε την λέξη με την ίδια έννοια. Είναι “ψηλά” μια θέση στο βάθρο στην κατηγορία μίνι, παμπαίδων ή ακόμη και παίδων; ή “ψηλά” είναι μια θέση στο βάθρο παγκοσμίων κυπέλλων και πρωταθλημάτων για μεγάλο χρονικό διάστημα; Αν το “ψηλά” για σας είναι το πρώτο από τα δύο, τότε σίγουρα η συνταγή είναι πολύ εύκολη, ξεκινήστε σκληρή προπόνηση στο παιδί σας από την πρώτη δημοτικού και αν δεν εγκαταλείψει στην πορεία, τότε ίσως να έχετε αρκετές πιθανότητες να κάνετε το όνειρό σας πραγματικότητα. Αν όμως στοχεύετε στο δεύτερο “ψηλά “ τότε σίγουρα θα σας φανεί χρήσιμο να γνωρίζετε πως το 70% των αθλητών που συμμετείχαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες έκαναν περισσότερα από δύο ή και τρία διαφορετικά αθλήματα στην παιδική τους ηλικία.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή, η αθλητική πορεία ενός αθλητή χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους

1.στην δειγματοληπτική περίοδο, που είναι μεταξύ 7 έως και 12 ετών

2.στην περίοδο εξειδίκευσης, στις ηλικίες μεταξύ 13 και 16 και τέλος

3.στην φάση της επένδυσης η οποία ξεκινάει μετά τα 17.

Πρακτικά δηλαδή η πρώτη φάση αναφέρεται στις κατηγορίες Μίνι, η δεύτερη στις κατηγορίες παμπαίδων/πανκορασίδων και παίδων/κορασίδων και τέλος η τρίτη ξεκινάει απ την κατηγορία εφήβων/νεανίδων όπου υπάρχουν και οι πρώτες συμμετοχές σε διεθνείς αγώνες.

      Στην δειγματοληπτική περίοδο αναπτύσσονται οι βασικές κινητικές δεξιότητες και είναι αποδεδειγμένο πως παιδιά που έχουν πλούτο ¨κινητικών παραστάσεων¨ έχουν και μεγαλύτερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε κορυφαίοι αθλητές. Η έμφαση σ αυτή την περίοδο θα πρέπει να δοθεί στην διασκέδαση και την συντήρηση του ενθουσιασμού και το σίγουρο είναι πως αν ο γονιός είναι αυτός που ¨θυμάται¨ πρώτος την προπόνηση τότε είμαστε σε λάθος δρόμο. Η πρώιμη εξειδίκευση και η έντονη προπόνηση δεν διευκολύνει την ομαλή ανάπτυξη και σίγουρα περιορίζει την ολόπλευρη ανάπτυξη των κινητικών δραστηριοτήτων ενός αθλητή.

         Το μεγαλύτερο ποσοστό των αθλητών που εξειδικεύεται πρόωρα σε ένα άθλημα δεν φτάνει ποτέ στα ψηλότερα επίπεδα απόδοσης, σπάνια οδηγείται σε καλύτερες επιδόσεις ενώ το ποσοστό εγκατάλειψης ή η πιθανότητα για “κάψιμο” είναι πάρα πολύ μεγάλη. Τα παιδιά που ειδικεύονται σε ένα μόνο άθλημα έχουν 50% περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν σύνδρομα υπέρχρησης και τραυματισμών, ενώ είναι σίγουρο πως εκτός από σωματικά τραύματα ενδέχεται να αποκτήσουν ψυχικά τραύματα που θα τους ταλαιπωρούν σε ολόκληρη την ζωή τους.

       Σε μια μελέτη σε 1200 αθλητές που έγινε απο πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε πως η πρώιμη εξειδίκευση σε ένα μόνο άθλημα είναι ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες πρόκλησης σημαντικών τραυματισμών. Αθλητές στη μελέτη αυτή που εξειδικεύτηκαν πρόωρα είχαν 70% έως 93% περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστούν από τους αθλητές που έκαναν περισσότερα από δύο αθλήματα.

          Ακόμα όμως και αν οι γονείς ή οι προπονητές γνωρίζουν και κατανοούν τους κινδύνους που εγκυμονεί η πρόωρη εξειδίκευση, τις περισσότερες φορές είναι απρόθυμοι να δοκιμάσουν σε ένα διαφορετικό άθλημα επειδή φοβούνται πως το παιδί τους θα ¨μείνει πίσω¨ σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους. Ουσιαστικά ακόμη και αν γνωρίζουν πως βρίσκονται σε λάθος δρόμο αισθάνονται ανήμποροι να αλλάξουν πορεία και έχουν κολλήσει σε ένα φαύλο κύκλο που είναι σίγουρα επιζήμιος για τα παιδιά, τα οποία τις περισσότερες φορές γίνονται θύματα ανεκπλήρωτων ονείρων τις παιδικής ηλικίας των γονιών ή των προπονητών τους.

       Υπάρχουν προπονητές που υποστηρίζουν τον νόμο των 10 ετών ή των 10.000 ωρών εξειδίκευσης, που όπως λένε χρειάζεται ένας αθλητής για να τελειοποιηθεί, όμως ο Άντερς Έρικσον που διατύπωσε αυτόν τον νόμο δεν αναφέρονταν στον αθλητισμό. Η διαστρέβλωση του κανόνα των 10.000 ωρών διαδόθηκε από τον Μάλκολμ Γκλάντγουελ ο οποίος δεν έλαβε υπ όψιν του τα στοιχεία που οδηγούν στην αθλητική κορυφή όπως είναι τα γενετικά προκαθορισμένα χαρίσματα ενός αθλητή, τις προπονητικές μεθόδους αλλά και τις ευκαιρίες που δημιουργούν τις περισσότερες φορές τυχαία περιστατικά στην ζωή ενός αθλητή. Σε σχετική έρευνα διαπιστώθηκε πως οι περισσότεροι αθλητές της κατηγορίας ελίτ χρειάστηκαν πολλές φορές λιγότερες και από τις μισές ώρες ή χρόνια για να φτάσουν σε κορυφαίο επίπεδο, στηριζόμενοι απλά σε μία ευρύτερη κινητική βάση και όχι την εξειδίκευση.

        Προσωπικά πιστεύω πως μία προπόνηση με ποδήλατο για τα παιδιά της ηλικίας των 7-8 ετών, δύο για την ηλικία των 9-10 ετών και τρεις για τα παιδιά 11-12 ετών είναι υπεραρκετές αν θέλουμε να διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα τον ενθουσιασμό ενός παιδιού στο άθλημα. Ο συνδυασμός δύο ή ακόμη και τριών διαφορετικών αθλημάτων σε αυτές τις ηλικίες είναι το ιδανικό. Σε κάθε περίπτωση η έννοια προπόνηση σε αυτές τις ηλικίες θα πρέπει να είναι ταυτόσημη με το παιχνίδι και αν το παιδί έχει την πολυτέλεια να παίξει έξω ελεύθερα με τους φίλους του, τότε σίγουρα θα αποκτήσει τις επιπρόσθετες κινητικές παραστάσεις που έχει ανάγκη για να φτάσει ψηλά ως αθλητής αλλά κυρίως ως προσωπικότητα. Ίσως θα πρέπει πλέον σε εθνικό επίπεδο να αναθεωρήσουμε τα κίνητρα που δίνονται στις μικρές ηλικίες, γιατί αυτά οδηγούν σε μια κατηγορία εφήβων που χρόνο με τον χρόνο συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.

      Αυτό που κατέληξα μετά από 30 χρόνια ως προπονητής και έχοντας την τύχη να έχουν περάσει πολύ μεγάλοι αθλητές από τα χέρια μου στα πρώτα τους βήματα, είναι πως θα πρέπει να είμαστε πολύ υπομονετικοί στις μικρές ηλικίες ακόμη και αν αυτό ενδεχομένως μας στερήσει πολλές ¨επιτυχίες¨ και ίσως μας κάνει να φαινόμαστε λιγότερο καλοί ως προπονητές στα μάτια κάποιων αδαών. 

Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του γονέα στον αθλητισμό

Στο σημερινό μας άρθρο θα ασχοληθούμε με τον καθοριστικό ρόλο των γονέων στην ανάπτυξη αλλά και στην εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εξ ίσου ή και σημαντικότερη από αυτόν του προπονητή. Στα τριάντα χρόνια εμπλοκής μου στον αθλητισμό ως προπονητής νεαρών αθλητών (αλλά και η προσωπική εμπειρία μου ως γονέας ενός παιδιού που ασχολήθηκε με αρκετά σπορ), είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς τύπους γονέων και να δω στην συνέχεια την εξέλιξη που είχαν τα παιδιά τους ως ενήλικες και πιστεύω πως σήμερα μπορώ με σιγουριά να πω τι είναι αυτό που βοηθάει και τι όχι στην εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή.

        Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ο αθλητισμός είναι ένα σχολείο στο οποίο το παιδί μας θα μάθει να “εργάζεται” για να κατακτήσει έναν συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος δεν είναι άλλος απ το να γίνεται μέρα με την ημέρα καλύτερο σ αυτό που κάνει και σ' αυτό του τον στόχο ο προπονητής και οι γονείς του είναι οι πιο στενοί του συμπαραστάτες και σίγουρα η συμπεριφορά τους θα έχει μεγάλο μερίδιο στο τελικό αποτέλεσμα . Αυτό όμως που εμείς ονειρευόμαστε ως τελικό αποτέλεσμα είναι η αντανάκλαση της συμπεριφορά μας, είτε είμαστε γονείς , είτε προπονητές. Αν ο στόχος μας είναι να δούμε το παιδί μας έναν παγκόσμιο πρωταθλητή ή έναν Ολυμπιονίκη τότε οι πιθανότητες που έχουμε να δούμε το όνειρό μας να γίνεται πραγματικότητα είναι λιγότερες από μια στις χίλιες, αφού πέρα απ τους εξωτερικούς παράγοντες που θα χρειαστεί να έχουμε στο πλευρό μας, είναι γενετικά προκαθορισμένο αν θα το καταφέρουμε ή όχι και άρα 99,9% είμαστε στον λάθος δρόμο. Αν όμως ο στόχος μας είναι να μεγαλώσουμε μια συγκροτημένη και μεθοδική προσωπικότητα τότε ο αθλητισμός είναι το σωστό σχολείο, αφού κανείς δεν θα χαρίσει τίποτα στο παιδί μας χωρίς κόπο και υπομονή και αυτά τα στοιχεία είναι σίγουρα το κλειδί για να γίνει κάποτε πετυχημένο.

       Όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο το σημαντικότερος κίνητρο συμμετοχής ενός παιδιού στον αθλητισμό είναι “Για την χαρά και την απόλαυση του παιχνιδιού” και αυτό που πάντα αποζητά ένα παιδί από το παιχνίδι είναι η αποδοχή και η επιβράβευση από τους γύρω του αλλά κυρίως από τους γονείς του. Σ έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τους προπονητές Bruce E. Brown και Rob Miller και διήρκεσε τρεις δεκαετίες, στην οποία ρωτήθηκαν εκατοντάδες αθλητές πανεπιστημίων των ΗΠΑ για το ποια είναι η χειρότερη τους ανάμνηση, από την παιδική τους ηλικία ως αθλητές η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε  «Η επιστροφή στο σπίτι με τους γονείς μου».  Οι ίδιοι αθλητές ρωτήθηκαν τι ήταν αυτό που τους έλεγαν οι γονείς τους και το οποίο τους έκανε να αισθάνονται όμορφα, ερώτηση στην οποία επίσης η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε «Μ’ αρέσει πολύ να σε βλέπω να παίζεις- αγωνίζεσαι».

       Ο τρόπος που θα διαχειριστεί ένας γονέας το αποτέλεσμα κάθε προσπάθειας του παιδιού του είτε είναι η νίκη, είτε είναι η ήττα είναι καθοριστικός για την εξέλιξη της προσωπικότητας του παιδιού και συμβάλλουν στη σωστή ανάπτυξή και ολοκλήρωση του. Αυτό που θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ως γονείς πριν και μετά από κάθε αγώνα είναι πως είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίσουν τις όποιες δυσκολίες ή αποτυχίες κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά ποτέ πως να τις αποφύγουν. Επιτρέποντας στα παιδιά μας να αποτύχουν είναι ο μόνος τρόπος για να τα βοηθήσουμε να μάθουν, να αναπτυχθούν και να πάρουν τα εφόδια που θα τα κάνουν πραγματικούς νικητές.

Ποια είναι όμως τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι γονείς νέων αθλητών και πως μπορούν να αποφευχθούν;

Η πρόωρη εξειδίκευση

  

    Μην φοβηθείτε να επιτρέψετε στο παιδί σας να ασχοληθεί με ένα δεύτερο άθλημα, αντιθέτως επιδιώξετε το εσείς ο ίδιος, Αφήστε το παιδί σας να πειραματιστεί σε διαφορετικά σπορ και μην ζητάτε από αυτά να δεσμευτούν για κάτι που επέλεξαν,απαγορεύοντας έμμεσα ή άμεσα να αλλάξουν γνώμη. 0 αθλητισμός έχει σαν κύριο στόχο, να αντικαταστήσει το παιχνίδι,και αποκλείεται να συνεχίσει να είναι παιχνίδι γι αυτά αν πάψει να τους ευχαριστεί. Να θυμάστε ότι η εξειδίκευση σε ένα μόνο άθλημα με εντατική προπόνηση μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε τραυματισμούς, ψυχική καταπόνηση ή απλά και μόνο στην ανάπτυξη συγκεκριμένων κινητικών δεξιοτήτων ,που ενδεχομένως θα του είναι άχρηστες στο μέλλον.

Τα βιαστικά συμπεράσματα

      Πριν βιαστείτε να ανακηρύξετε το παιδί σας σε κορυφαίο ταλέντο ή ακατάλληλο για το άθλημα με το οποίο ασχολείται, λάβετε υπόψιν σας πως η βιολογική ηλικία ενός παιδιού ενδέχεται να απέχει έως και δύο χρόνια από έναν συνομήλικό του και συνεπώς ουσιαστικά να βρίσκεται μία ολόκληρη κατηγορία πάνω ή κάτω από αυτή που αγωνίζεται.

    Η πρόωρη ωρίμανση συνοδεύεται από συγκριτικά πλεονεκτήματα αυξημένων σωματικών προσόντων και καλύτερης απόδοσης, ιδιαίτερα σε αγωνίσματα που η δύναμη, η μυϊκή ισχύς και η ταχύτητα επηρεάζουν την επιτυχία. Το πιο αξιόπιστο κριτήριο για τον προσδιορισμό της βιολογικής ηλικίας είναι η εξέταση της σκελετικής ηλικίας. Η μέθοδος αυτή όμως, είναι αρκετά δαπανηρή σε χρόνο και χρήμα και απαιτεί άσκοπη ακτινοσκόπηση των εξεταζόμενων σε πολύ νεαρή ηλικία.

      Πιο εύκολα μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της βιολογική ηλικίας ενός αθλητού με μετρήσεις φυσικών χαρακτηριστικών, όπως το σωματικό ύψος και το σωματικό βάρος ανά εξάμηνο, καθώς και με παρατηρήσεις της ανάπτυξης των δευτερευόντων σεξουαλικών χαρακτηριστικών. Αμέσως μετά την απότομη αύξηση του ύψους που σημαίνει και την είσοδο στην εφηβεία ακολουθεί σημαντική αύξηση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max) και της δύναμης ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης στοιχείων που είναι καθοριστικά για την απόδοση ενός αθλητού ειδικά στην ποδηλασία.

Η επιβολή των προσωπικών μας φιλοδοξιών

        Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορεί να κάνει ένας γονέας είναι η επιβολή των δικών του φιλοδοξιών ή των δικών του αθλητικών “απωθημένων”. Σιγουρευτείτε πως το παιδί σας ασχολείται με τον αθλητισμό και ίσως με το συγκεκριμένο άθλημα απλά για σας. Υπάρχουν αθλητές που καταλήγουν να αθλούνται για να ικανοποιήσουν κάποιον από τους γονείς του γιατί απ έτσι συνεχίζουν να απολαμβάνουν την αποδοχή και την επιβράβευσή του. Σταματήστε να πιέζετε το παιδί σας να φέρει καλύτερα αποτελέσματα και ενδιαφερθείτε αν περνάει καλά. Παρακολουθήστε προσεκτικά το παιδί σας σε στιγμές που αυτό δεν το ξέρει, κατά την διάρκεια της προπόνησης ,αλλά και πριν και μετά από αυτήν ,εάν θέλετε πραγματικά να το δείτε ευτυχισμένο. Εάν το παιδί σας κάνει ότι μπορεί για να μην χάσει την προπόνηση, αν γελάει και διασκεδάζει κατά την διάρκειά της και τέλος αν φεύγει ικανοποιημένο με ενέργεια και ενθουσιασμό τότε σίγουρα είσαστε σε καλό δρόμο, αν όμως δεν συμβαίνει κάτι από αυτά ενδιαφερθείτε να μάθετε τι απασχολεί το παιδί σας, η διαίσθησή σας και η παρατήρηση θα σας βοηθήσουν να βρείτε το καλύτερο γι αυτό.

Η σύγχυση ρόλων

      Περιοριστείτε στον ρόλο του γονέα και μην προσπαθείτε να γίνετε εσείς ο προπονητής ακόμη και αν αυτή είναι η δουλειά σας, Είναι λάθος να δίνουμε προπονητικές οδηγίες και να διορθώνουμε τεχνικά το παιδί ή να του κάνουμε “έξτρα” προπονήσεις, γιατί εκτός απ το να χάνει την εμπιστοσύνη του στον προπονητή του, που είναι επιζήμιο για το ίδιο, λαμβάνει μηνύματα που το μπερδεύουν και συνεπώς γίνονται εμπόδια στην εξέλιξή του. Η υπέρμετρη προπονητική επιβάρυνση ενδεχομένως να σας κάνει βραχυπρόθεσμα να πιστέψετε πως έχετε ένα παιδί θαύμα, αλλά ο χρόνος θα αποκαλύψει την αλήθεια. Θα πρέπει κάθε στιγμή να νοιώθετε πως ο προπονητής είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός σας στην πρόοδο του παιδιού σας και όχι αντίπαλός σας και πως θα είναι καλό να μοιράζεστε μαζί του τις ανησυχίες σας αντί να προσπαθείτε να τον αντικαταστήσετε.

Η υπέρμετρη αξία στον εξοπλισμό

    Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκα για πρώτη μου φορά στην κορυφαία στιγμή των προαγωνιστικών κατηγοριών, την “Ημέρα Νεολαίας” μια αθλητική διοργάνωση που πραγματικά βοηθάει ουσιαστικά στην ανάπτυξη του αθλήματος. Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε ήταν ο εξοπλισμός που είχαν στην κατοχή τους παιδιά ηλικίας 12 και 13 ετών, εξοπλισμός που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτόν που χρησιμοποιούν αθλητές επαγγελματικών ομάδων. Πολλοί γονείς στην προσπάθεία τους να δουν το παιδί τους να κερδίζει έναν αγώνα ξοδεύουν ασύστολα για εξοπλισμό αγοράζοντας κάτι που μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται μπούμερανγκ και οδηγεί πολλούς αθλητές στην εγκατάλειψη. Ο εξοπλισμός θα πρέπει να ακολουθεί το επίπεδο και την προπονητική ηλικία του αθλητή, διαφορετικά ο αθλητής δεν είναι σε θέση να τον εκτιμήσει αλλά και παράλληλα πολλές φορές παύει να έχει σημαντικά κίνητρα για να φτάσει ψηλότερα..

Σκεφτείτε μακροπρόθεσμα βάλτε όμως βραχυπρόθεσμους στόχους

  

         Φανταστείτε πως το παιδί σας θα μπορέσει να φτάσει έως και την τελευταία χρονιά της κατηγορίας εφήβων και προγραμματίστε τα πάντα σε σχέση με αυτό. Σκεφτείτε πως κάθε χρόνο το παιδί θα πρέπει να νοιώθει πως ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι είτε αυτό λέγεται συνολικός αριθμός προπονήσεων, είτε συνολικός αριθμός αγώνων, είτε συνολικός αριθμός χιλιομέτρων ταξιδιού, είτε αθλητικός εξοπλισμός και σταματήστε να προσπαθείτε να τα κατακτήσετε όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται ξοδεύοντας άσκοπα χρήματα για να αγοράσετε το καλύτερο ποδήλατο της αγοράς ή για να συμμετάσχετε σε έναν διασυλλογικό αγώνα που γίνεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά αλλά έχει εύκολους βαθμούς. Βάλτε κοντινούς και απτούς στόχους ώστε να κρατήσετε το ενδιαφέρον του παιδιού ζωντανό και για να το προστατέψετε από το να νοιώσει αποτυχημένο. Φροντίστε ή ενθαρρύνετέ να έχει και άλλα ενδιαφέροντα και πάνω απ όλα θυμίζετέ του καθημερινά πως ο αθλητισμός είναι μέρος της διασκέδασης του και όχι όλη του η ζωή. Ο αθλητισμός θα πρέπει να είναι ο τρόπος και όχι ο στόχος αλλά και μια μεγάλη βοήθεια στην προσπάθεια σας να δείτε το παιδί σας ώριμο, ολοκληρωμένο σαν προσωπικότητα και ευτυχισμένο.

Θωμάς Μήττας 

Γιατί να επιλέξετε την ποδηλασία σαν άθλημα για το παιδί σας

 Ο αθλητισμός για τα παιδιά έχει αντικαταστήσει στις ημέρες μας το παιχνίδι αφού πλέον δεν υπάρχει πια χρόνος, ευκαιρία ή και ασφάλεια για ελεύθερο παιχνίδι στις γειτονιές. Είναι αποδεδειγμένο ότι ο αθλητισμός προσφέρει σημαντικά οφέλη στα παιδιά, τα οποία δεν περιορίζονται στη σωματική ανάπτυξη και μόνο, αλλά περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων και σημαντικά ψυχικά και κοινωνικά οφέλη. 

Ο αθλητισμός βοηθάει τα παιδιά να αναπτύξουν ένα υγιές μυοσκελετικό και καρδιαγγειακό σύστημα και αναπτύσσουν την ικανότητα της νευρομυϊκής συναρμογής, τα βοηθάει δηλαδή να αποκτήσουν καλύτερο έλεγχο του σώματος και των κινήσεών τους βελτιώνοντας τα αντανακλαστικά τους και αναπτύσσοντας τον συγχρονισμό μεταξύ ματιών και άκρων. Ο αθλητισμός επίσης είναι ένας σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση ενός υγιούς και φυσιολογικού βάρους, κάτι πολύ σημαντικό στις ημέρες μας αν αναλογιστεί κανείς τις διαστάσεις που έχει πάρει η επιδημία της παιδικής παχυσαρκίας στη χώρα μας. 

     Εκτός όμως από τα οφέλη του αθλητισμού στη σωματική και κινητική ανάπτυξη των παιδιών, ο αθλητισμός έχει και ψυχολογικά οφέλη. Έχει παρατηρηθεί πως τα παιδιά που ασκούνται συστηματικά έχουν αισθητή βελτίωση στον έλεγχο του άγχους και μάλιστα πως σε περιόδους όπου το πρόγραμμα των μαθημάτων είναι βεβαρημένο η άσκηση βοηθά σημαντικά στην μείωση ή τον έλεγχο του άγχους, αλλά και την μείωση του κινδύνου εμφάνισης συμπτωμάτων κατάθλιψης, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί ιδιάιτερα επικίνδυνο ιδιαίτερα κατά την ευαίσθητη φάση της εφηβείας.

      Σε κοινωνικό επίπεδο η συμμετοχή των παιδιών στον αθλητισμό έχει αποδειχθεί ότι βοηθά τα παιδιά στη γρηγορότερη και ουσιαστικότερη κοινωνικοποίησή τους, παρέχοντάς τους ευκαιρίες για αυτοπροβολή, «χτίζοντας» την αυτοπεποίθησή τους και αναπτύσσοντας αισθήματα συνεργασίας και ομαδικότητας. Τα παιδιά που είναι σωματικά δραστήρια μακροπρόθεσμα ακολουθούν έναν συνολικότερα και πιο υγιεινό τρόπο ζωής, αποφεύγοντας την κατάχρηση αλκοόλ, το κάπνισμα ή τη χρήση ουσιών τόσο κατά τη φάση της ανάπτυξής τους όσο και στην ενήλικη ζωή τους. 

      Τέλος έχει αποδειχθεί πως η άσκηση βελτιώνει σημαντικές λειτουργίες, όπως αυτές της μνήμης και της συγκέντρωσης και πως τα παιδιά παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό είναι πιο πειθαρχημένα, χαρακτηριστικό που τους βοηθάει μέσα στην τάξη να εμφανίζουν αυξημένη ικανότητα συγκέντρωσης και συνεπώς καλύτερες σχολικές επιδόσεις. 

          Όλα αυτά φυσικά ισχύουν για κάθε άθλημα και όχι μόνο για την ποδηλασία, τι είναι όμως αυτό που κάνει το άθλημα της ποδηλασίας ξεχωριστό για τα παιδιά και για ποιούς λόγους θα πρέπει να επιλέξετε την ποδηλασία ως το άθλημα για το παιδί σας;

1.Βοηθάει τα παιδιά να μείνουν υγιή 

    Ο Lars Bo Andersen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας, μελέτησε τις συνήθειες άσκησης ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο με ποδήλατο είχαν καλύτερη φυσική κατάσταση και αρρώσταινα λιγότερες φορές σε σχέση με τα παιδιά που τα πήγαιναν οι γονείς τους στο σχολείο με το αυτοκίνητο και εκτός απ αυτό, που ενδεχομένως να θεωρείται προφανές, τα παιδιά που δεν πήγαιναν με ποδήλατο στο σχολείο αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως λιγότερο ευτυχισμένα, πιο ανήμπορα, πιο κουρασμένα και πιο μόνα σε σχέση με τα παιδιά που ποδηλατούσαν.

2. Βοηθάει τα παιδιά να γίνουν εξυπνότερα

   Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η ποδηλασία ως μια μορφή άσκησης οξύνει τη σκέψη, καθώς αναζωογονεί τα νευρικά κύτταρα δίνοντας το έναυσμα για την παραγωγή και αποστολή πρωτεϊνών προς τους νευροδιαβιβαστές και αποδείχθηκε πως τα παιδιά που ποδηλατούσαν είχαν χαμηλότερο στρες αλλά και μεγαλύτερη ικανότητα συγκέντρωσης και απομνημόνευσης

3. Βοηθάει τα παιδιά να έχουν καλύτερη διάθεση

    Όλο και περισσότερες μελέτες υποστηρίζουν το γεγονός ότι η ποδηλασία βελτιώνει τη διάθεση, απελευθερώνει το άγχος δημιουργώντας μια έκρηξη ενδορφινών στον εγκέφαλο του παιδιού, κάτι που πολύ εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό αν απλά παρατηρήσετε τις εκφράσεις των παιδιών όταν ποδηλατούν.

4. Ευαισθητοποιεί τα παιδιά απέναντι στο περιβάλλον

    Η ποδηλασία φέρνει τα παιδιά πιο κοντά στην φύση σε σχέση με τα περισσότερα αθλήματα, κάτι που τα κάνει να μαθαίνουν από μικρή ηλικία να σέβονται το περιβάλλον και να φέρονται με μία πιο υπεύθυνη στάση απέναντι σε αυτό. Αναγνωρίζουν έγκαιρα την φθορά που μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος στην φύση και λαμβάνουν πιό ενεργή στάση αντίστασης απέναντι σε κάθε έναν που το καταστρέφει.

5. Έχει λιγότερους τραυματισμούς

    Στο μυαλό των περισσοτέρων η ποδηλασία είναι ένα επικίνδυνο άθλημα για τα παιδιά, ισχύει όμως αυτό; Η ποδηλασία και η κολύμβηση είναι τα μόνα αθλήματα που ένα παιδί δεν θα μεταφέρει ποτέ όλο το βάρος του, κάτι που έχει ως άμεσο αντίκτυπο στην μείωση κακώσεων υπέρχρησης που συναντώνται σε άλλα αθλήματα. Η ποδηλασία είναι ένα από τα λίγα αθλήματα που επιβάλουν την χρήση κράνους και αυτός είναι ο λόγος που οδηγεί σε λιγότερους κρανιοεγκεφαλικούς τραυματισμούς που είναι οι πιο επικίνδυνοι τραυματισμοί για ένα παιδί.

6. Βοηθάει τα παιδιά να ωριμάσουν

    Σε αντίθεση με τα περισσότερα αθλήματα, όπου ένα λάθος απλά θα στείλει την “μπάλα στην κερκίδα”, η ποδηλασία “αναγκάζει” τα παιδιά να ωριμάσουν γρηγορότερα σε σχέση με τους συνομήλικους τους,αφού μαθαίνουν από μικρή ηλικία πως τα λάθη τους έχουν άμεσο αντίκτυπο και τις περισσότερες φορές είναι οδυνηρά. Τα παιδιά μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία πως κάθε φορά που κρατάνε το τιμόνι στα χέρια τους πρέπει να φέρονται υπεύθυνα και ώριμα κάτι που θα λειτουργήσει σαν μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον και την οδηγική συμπεριφορά που θα αναπτύξουν ως ενήλικες.

    Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να επιλέξετε την ποδηλασία σαν το άθλημα του παιδιού σας, όμως ο πιο σημαντικός, είναι γιατί θέλετε να δείτε το παιδί σας ευτυχισμένο και χαρούμενο. Ας μην ξεχνάμε πως το ποδήλατο είναι ένα απ τα πιο αγαπημένα παιχνίδια ενός παιδιού και είναι αυτό που του χάρισε για πρώτη φορά την αίσθηση της αυτονομίας και της ελευθερίας, κάτι που σίγουρα ξανανιώθετε κι εσείς κάθε φορά που σας δίνεται η ευκαιρία να κάνετε ποδήλατο.